- qeybətçi
- is. Qeybət edən, dalca danışan, dedi-qoduçu. <Bahar Mahmuda:> Mən tənbələm? Mən qeybətçiyəm? Ə. H..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.
qeybətçi
Look at other dictionaries:
qeybətçilik — is. Qeybətçi adamın xasiyyəti, söz gəzdirmə xasiyyəti, dedi qoduçuluq … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
fəssal — ə. qeybət edən, birinin dalınca danışan; qeybətçi … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
dariçi — (Yardımlı) qeybətçi. – O çox dariçi adəmdü … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
bədgu — f. 1) pisliyə danışan, başqası haqqında pis sözlər söyləyən; 2) iftiraçı, böhtançı; 3) qeybətçi … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
qəmmaz — ə. 1) söz gəzdirən; xəbərçi; 2) başqaları haqqında danışan; qeybətçi; 3) araqarışdıran; aravuran … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
xəbərçin — ə. və f. söz gəzdirən; dedi qoduçu, qeybətçi … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
sözbaz — sif. və is. Dedi qoduçu, sözgəzdirən, qeybətçi, xəbərçi, uydurma sözlər yayan, söz şişirdən. Sözbaz adam. Sözbazın biridir … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
əl — is. 1. Qolun biləkdən dırnaqlara qədər olan hissəsi. Əli ilə tutmaq. Sağ əl. Əllərini yumaq. Əlini çiyninə qoymaq. Əli ilə sığallamaq. Əli ilə götürmək. İnsan işlərinin çoxunu əlləri ilə görür. – Tək əldən səs çıxmaz. (Ata. sözü). Əfsus ki,… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
